یادگار دوست

باز آی که تا به خــــود نــیــازم بیـنی                   بـیــداری شـــــــــبهای درازم بینـــی

نی نی غلــطم که خـود فراق تـو مرا                    کــی زنــده رها کند که بازم بینــــی

هر روز دلــم در غــم تو زارتر اســت                 وز مــن دل بیرحــم تو بیزارتر اســت

بگــذاشــتــیم غـم تو نگـذاشــــــت مرا                 حقـا که غــمــت از تو وفـادارتر است

من بودم و دوش آن بــت بنــــده نـواز               از من هــمـه لابه بود و از وی همه ناز

شب رفت و حدیـث ما به پایان نرسید                 شـب را چــه‌گنه؟ حـدیـــث ما بود دراز

دلتنگم و دیــدار تو درمان من اســـت               بی رنگ رخت زمانه زندان من است

بر هیچ دلی مباد و بر هـــیچ تنــــــی              آنچه از غم هجران تو بر جان منســت

ای نور دل و دیــده و جانم چـــونی؟                  وی آرزوی هـر دو جــهانم چـــونی؟

من بی لب لعــل تو چنانم که مپرس                   تو بی رخ زرد مــن نــدانم چونـــی؟

انـدر دل بـی وفـا غــم  و مــاتــم باد               آن را کـه وفـــا نیست زعالــم کـم باد

دیدی کــه مرا هیــچ کسی یاد نکرد                جــز غم که هـــزار آفرین بر غم باد

در عشق توام نصیحـت و پند چه سود               زهراب چشیده ام مـرا قــند چه سـود

گـویــند مرا کــه بنــد بر پاش نهــــید               دیوانه دل اســت پام بر بنــد چه سود

دل در غـم عـــشق مبتلا خواهـم کرد                جان را ســــپر تیر بلا خـــواهــم کرد

عمری کـه نه در عشق تو بگذاشته ام                امروز به خون دل قـضا خـــواهم کرد

تـا بـا غم عشــــق تو مرا کار افتاد                  بــیــچاره دلــم در غم بســـیار افتاد

بسیار فــتـاده بود اندر غــم عشــق                  امـــا نه چــنـین زار که این بار افتاد

سودای ترا بهــانه ای بــــس بــاشد                   مــدهوش تـرا ترانه ای بـــس باشد

در کــشتن ما چـه می زنی تیر جفـا                   ما را ســـر تــازیانه ای بــس باشــد

من درد ترا زدســـت آسـان نـــدهم               دل بر نــکنم زدوســت تا جـان ندهم

از دوســت به یـادگـار دردی دارم                 کان درد به صد هزار درمان نــدهم