وقتی به کسی ﭘﻨﺎﻩ ﺑﺮﺩﯼ…

ﺑـــﺎﻭﺭ ﮐﻦ
ﺁﻥ ﻗﺪﺭ ﻫﺎ ﻫﻢ ﺳﺨﺖ ﻧﯿﺴﺖ
“ﻓﻬﻤﯿﺪﻥ” ﺍﯾﻨﮑﻪ
ﺑﻌﻀﯽ ﻫﺎ ﻣﯽ ﺁﯾﻨﺪ ﮐﻪ
ﻧﻤﺎﻧﻨــﺪ
ﻧﺒﺎﺷﻨﺪ
ﻧﺒﯿـﻨﻨـﺪ
ﻭ ﺗــﻮ
ﺍﮔﺮ ﺗﻤﺎﻣﯽ ِ”ﺩﻧﯿﺎ” ﺭﺍ ﻫﻢ ﺣﺘﯽ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺸﺎﻥ ﺑﺮﯾﺰﯼ،
ﺁﻧﻬﺎ_ ﺗﻤﺎﻣﯽ ِﺑﻬﺎﻧﻪ ﻫﺎﯼ ﺩﻧﯿﺎ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ،
ﺗﺎ ﺍﺯ ﺑﯿﻦ ﺁﻧﻬﺎ
ﺑﻬﺎﻧﻪ ﺍﯼ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﻨﻨﺪ
ﮐﻪ ﺑــــﺮﻭﻧﺪ
ﺩﻭﺭ ﺷـــﻮﻧﺪ
ﮐﻪ اصلا ،ﻧـــﻤﺎﻧﻨﺪ .
_
ﭘﺲ ﺑﻪ “ﺩﻟﺖ” ﺑﺴﭙﺎﺭ/
ﻭﻗﺘﯽ ﺍﺯ ﺧﺴﺘﮕﯽ ﻫﺎﯼِ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ
ﭘﻨﺎﻩ ﺑﺮﺩﯼ ﺑﻪ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ
ﻻﺍﻗﻞ
ﺧﻮﺏ ﻓﮑﺮ ﮐﻦ ﺑﺒﯿﻦ
ﺍﺯ ﺳﺮ ﻋﻼﻗﻪ ﺁﻣﺪﻩ
ﯾﺎ ﺍﺯ ﺳﺮ ِ … !!!
ﺗﺎ ﺩﻧﯿﺎﯾﺖ ﭘﺮ ﻧﺸﻮﺩ
ﺍﺯ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﻫﺎﯼِ ﭘﺮ ﺑﻐﺾ
ﮐﻪ ﺩﻣﺎﺭ ﺍﺯ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭﺕ ﺩﺭﺁﻭﺭﺩ
“خودت” در بغل کسی و “دلت “پیش دیگری

هزار خطبه هم بخوانند…

خیانت است،
– ﺁﻧـــﮑـــﻪ ﻭﺍﻗـــﻌـــﺎ ﺗـــﻮ ﺭﺍ ﺩﻭﺳـــﺖ ﺩﺍﺭﺩ !
ﺑــــﻪ ﺳــــﺎﺯ ﺁﺭﺍﻡ ﺑــــﻮﺩﻧــــﺖ ﮐــــﻔــــﺎﯾــــﺖ ﻣـــﯿـــﮑـــﻨــﺩ ﻭ ﻫـــﺮﮔـــﺰ ﺍﺯ ﺗــــﻮ ﻧـــﻤـــﯿـــﺨــواهد

      ” ﺭﻗـــــــﺎﺻــــــﻪ ” ﺳــــﺎﺯﻫـــﺎﯾـــﺶ ﺑــــﺎﺷـــﯽ.