قسم به نم نم باران که دوستت دارم
به اشکهای خیابان که دوستت دارم
قسم به سعدی و حافظ، به منزوی... قیصر
به شاعران پریشان که دوستت دارم
قسم به مجلس مادر، به کاسه ی شله زرد
به نذرهای فراوان که دوستت دارم
ورای فقه، ورای کلام، باور کن
ورای فلسفه... عرفان... که دوستت دارم
بجای اینکه بخواهم ... و یا ... ولش کن! نه!
عجیب نیست کماکان که دوستت دارم
قسـم نـمیخـورم امـا اگــر قسـم بخـورم
به آیــه آیــهی قـــرآن کــه دوستت دارم . . . !