یادگار دوست

باز آی که تا به خــــود نــیــازم بیـنی                   بـیــداری شـــــــــبهای درازم بینـــی

نی نی غلــطم که خـود فراق تـو مرا                    کــی زنــده رها کند که بازم بینــــی

هر روز دلــم در غــم تو زارتر اســت                 وز مــن دل بیرحــم تو بیزارتر اســت

بگــذاشــتــیم غـم تو نگـذاشــــــت مرا                 حقـا که غــمــت از تو وفـادارتر است

من بودم و دوش آن بــت بنــــده نـواز               از من هــمـه لابه بود و از وی همه ناز

شب رفت و حدیـث ما به پایان نرسید                 شـب را چــه‌گنه؟ حـدیـــث ما بود دراز

دلتنگم و دیــدار تو درمان من اســـت               بی رنگ رخت زمانه زندان من است

بر هیچ دلی مباد و بر هـــیچ تنــــــی              آنچه از غم هجران تو بر جان منســت

ای نور دل و دیــده و جانم چـــونی؟                  وی آرزوی هـر دو جــهانم چـــونی؟

من بی لب لعــل تو چنانم که مپرس                   تو بی رخ زرد مــن نــدانم چونـــی؟

انـدر دل بـی وفـا غــم  و مــاتــم باد               آن را کـه وفـــا نیست زعالــم کـم باد

دیدی کــه مرا هیــچ کسی یاد نکرد                جــز غم که هـــزار آفرین بر غم باد

در عشق توام نصیحـت و پند چه سود               زهراب چشیده ام مـرا قــند چه سـود

گـویــند مرا کــه بنــد بر پاش نهــــید               دیوانه دل اســت پام بر بنــد چه سود

دل در غـم عـــشق مبتلا خواهـم کرد                جان را ســــپر تیر بلا خـــواهــم کرد

عمری کـه نه در عشق تو بگذاشته ام                امروز به خون دل قـضا خـــواهم کرد

تـا بـا غم عشــــق تو مرا کار افتاد                  بــیــچاره دلــم در غم بســـیار افتاد

بسیار فــتـاده بود اندر غــم عشــق                  امـــا نه چــنـین زار که این بار افتاد

سودای ترا بهــانه ای بــــس بــاشد                   مــدهوش تـرا ترانه ای بـــس باشد

در کــشتن ما چـه می زنی تیر جفـا                   ما را ســـر تــازیانه ای بــس باشــد

من درد ترا زدســـت آسـان نـــدهم               دل بر نــکنم زدوســت تا جـان ندهم

از دوســت به یـادگـار دردی دارم                 کان درد به صد هزار درمان نــدهم

پاییز

وقتی که میرفتی، بهار بود
تابستان که نیامدی
پاییز شد.پاییز که نیامدی،پاییز ماند…
زمستان که نیایی،پاییز می ماند
تو را به دلِ پاییزی ات فصل ها را به هم نریز.

عباس معروفی

امروز

هرازگاهی
خودت را هَرَس کن
شاخه های اضافیت را بزن
پای تمام شاخه بریده هایت بایست
تمام سختی هایت
دردهایت
باغبانی کن خودت را
خاطرات بدت را
سَبُک کن فکرت را
از هرچه آزارت می دهد
ریاضیدان باش
حساب و کتاب کن
خوبیهای زندگیت را جمع کن
آدمهای بدِ زندگیت را کم کن
همه چیز خوب می شود
قول
خوب می شود
ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻗﺪﺭ ﺑﺨﻨﺪﯼ ﻭ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻗﺪﺭ ﻋﺎﺷﻖ ﺑﺎﺷﯽ،
ﺍﺯ ﻣﺤﺒﺖ ﺩﻧﯿﺎ ﮐﻢ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ،
ﭘﺲ ﺑﺨﻨﺪ ﻭ ﻋﺎﺷﻖ ﺑﺎﺵ....
ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺧﺮﺩﻩ ﻧﻤﯽ ﮔﯿﺮﺩ،
ﭘﺲ ﺷﺎﺩﯼ ﺑﺨﺶ ﺑﺎﺵ ....
ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻗﺪﺭ ﮐﻪ ﻧﻔﺲ ﺑﮑﺸﯽ،
ﺟﻬﺎﻥ ﺑﺎ ﻣﺸﮑﻞ ﮐﻤﺒﻮﺩ
ﺍﮐﺴﯿﮋﻥ ﻣﻮﺍﺟﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ،
ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﻋﻤﺎﻕ ﻭﺟﻮﺩﺕ ﻧﻔﺲ ﺑﮑﺶ ....
ﺍﻣﺮﻭﺯ ﻫﺮ ﭼﻪ ﻗﺪﺭ ﺧﺪﺍ ﺭﻭ ﺻﺪﺍ ﮐﻨﯽ،
ﺧﺪﺍ ﺧﺴﺘﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﺩ، ﭘﺲ
ﺻﺪﺍﯾﺶ ﮐﻦ،
ﺍﻭ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺗﻮﺳﺖ .
ﺍﻭ،
ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺁﺭﺯﻭﻫﺎﯾﺖ،
ﺧﻨﺪﻩ ﻫﺎﯾﺖ،
ﮔﺮﯾﻪ ﻫﺎﯾﺖ،
ﻭ ﻋﺎﺷﻖ ﺑﻮﺩﻥ ﻫﺎﯾﺖ ﺍﺳﺖ ....
ﺍﻣﺮﻭﺯ ....
ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺍﺳﺖ،
ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻪ ﺍﺳﺖ
ﻭ ﺍﻣﺮﻭﺯ ....
ﺯﯾﺒﺎ ﺗﺮﯾﻦ ﺭﻭﺯ ﺩﻧﯿﺎﺳﺖ ......

خیالت راحت

دیوارهای خانه آواز می خوانند

و تو هنوز خوابی

صدای دیوارها را کم می کنم

ستاره ها را فوت می کنم

خیالت راحت

این روزها تمام می شوند،

ما هم تمام می شویم

و آیندگان، هیچ افسانه ای از ما نخواهند خواند.

تو بخواب، چیزی نیست!

من فقط خاطراتم را جمع می کنم، می خواهم آنها را با خود ببرم تا گاهی که دلم هوای افسانه ها را می کند مرورشان کنم و یادم نرود، چه رویاهایی در سر داشتم.

یکی بود، یکی... همیشه جایش خالی بود.

خیالت راحت، قصه را همینجا به پایان می رسانم، تا ثابت کنم بعد از نبودن هایت،  هیچ حرف و حدیثی باقی نمانده.

مـــن

ﺍﻓﺘــﺎﺩﻩ ﺍﻡ ﻣﯿـــﺎﻥ ﺩﻭ ﺧﻂ ؛

ﻣـــﺎﻧﺪﻧﻢ ﺩﺭﺩ ﺩﺍﺭﺩ …

ﺭﻓﺘﻨـــﻢ ﺗﻮﺍﻥ ﻣﯽ ﺧـــﻮﺍﻫﺪ ...

و مـــن ﺗـــﻮﺍﻥ ﺩﺭﺩ ﻧـــﺪﺍﺭﻡ !