تو کیستی

کیستی که من این‌گونه به اعتماد

نام خود را با تو می‌گویم...

کلید قلبم را در دستانت می‌گذارم

نان شادی‌ام را با تو قسمت می‌کنم

به کنارت می‌نشینم و سر بر شانه تو

اینچنین آرام به خواب می‌روم؟

کیستی که من این‌گونه به جدّ

در دیار رویا‌های خویش با تو درنگ می‌کنم؟!

کیستی که من جز او‌

نمی‌بینم و نمی‌یابم؟!

دریای پشت کدام پنجره‌ای

که این‌گونه شایدهایم را گرفته‌ای

زندگی را دوباره جاری نموده‌ای

پرشور... زیبا و روان

دنیای با تو بودن در اوج همیشه‌هایم جان می‌گیرد

و هر لحظه تعبیری می‌گردد

از فردایی بی‌پایان در تبلور طلوع ماهتاب

با عبور از تاریکی‌های سپری شده

کیستی‌ای مهربان‌ترین