شعر آرامش

آرام باش و مثل فرورفتنِ پایِ گوزنی در برف آرام بگیر من از درونِ تو حرف می‌زنم اگر بخواهی تابستان هم برف می‌آید حرکت کن از جا بلند شو تا زمین تندتر بچرخد و به آرزوهایت برسی کلمه‌یِ کامل‌شده بارانِ چکیده بر بالِ پروانه و شیره‌یِ شفافِ انگوری تو زلال باش اگر بخواهی دست دراز می‌کنی ابری در آسمان می‌گیری اگر بخواهی درخت خشک با نگاهت انجیر به شاخه‌اش می‌روید و تو را ببری اگر به دندان بگیرد هیچت نمی‌شود که من از درونِ تو حرف می‌زنم ستاره‌ها به چشمان تو می‌ریزند تا جهان را دوست بداری و دشمنانت را حتا دوست بداری آسمان آن قدر آبی دارد تا خیالت راحت باشد آسودگی از تو است و تویی که می‌شود آسوده باشی پایِ درخت گلابی بخوابی خواب بهشت ببینی در کوچه راه می‌روی آرامشت آجرها را به وجد می‌آورد و آب در جوی به تماشایت می‌ایستد دوست می‌دارم فرشته‌ای را که از میانِ دو ابرویت بیرون می‌آید به مادران می‌ماند و گاه بلبلی از دهانت در گوش خلق می‌خواند لعابِ لاجوردی کاشی شکسته نستعلیق نَرم کرشمه‌یِ برگی در باد این‌ها تو می‌توانی باشی اگر سرودت را از حفظ بخوانی و از دیدن یشمیِ کوه در مه به وجد بیایی دریا را در لیوان‌ِ دسته‌دار جرعه، جرعه، سر بکش تا حرف‌هات به شکلِ توت وُ گز به زمین بریزد شیرین‌زبان رستم اگر زنده بود عاشقت می‌شد